Magiczna poświata

***

Czując zawstydzenie, dziękując im, oddając

za ich cudowną drogę, na której coś mnie spotka.

Wrażliwość i cudowna delikatność,

śpiew, który unosi ducha,

pierwszego, cudownego ducha miłości ptaków. 

***

Cudowna miłość owadów,

która wydarza się jak filozoficzna czystość.

Kiedy podniósł wzrok ku mnie,

natchniony przed chwilą magicznym uniesieniem.

Wskazałem mu drogę w sposób cudotwórczy,

ruchem dłoni, którą wysunąłem spod szaty,

wskazałem mu drogę,

niosąc drobne, magiczne uniesienie, jakby podmuchem.

Z jego czułek, od których przed chwilą odbiła się aura,

jakby wytworzyła poświata jak gwiezdny szept.