Płomienie

I

To nie śmiech dzieci Twoich,

które rodzą się z płomieniem, nagie,

aby przyjść na Ziemię

jako bóg płomieni - Stvorzenie,

jako wszystkie są takie same

i kochają za nie i z nimi mamę i tatę.

Jak woda z kamienia,

która czas i świat przemienia.

II

Jehovymi spośród Stvorzeń,

wybranym ich narodem do czynienia zła,

kiedy każde z nich rodzi się nagie,

aby mówić za nas ludzkim głosem.

III

Ktoś zawsze napadał na Ciebie,

jest na to wspomnienie,

jako dobro, które nie uwierzy w zło,

któremu nigdy nie będzie brakowało pożywienia.

Zapisane w gwiazdach wspomnienie,

że nikt nie dotknie dziś Ciebie.

I twojego dziecięcia, które zamieszka w niebie.

IV

Twoje dziecięta, które potrzebują pożywienia od ludzi,

nie mają swojego zdrowia, które je przebudzi,

swojej świętości, z którą rodzą się nagie,

aby żadne z sióstr i braci nie było same.

V

Uwijesz gniazdo dla każdego z nas,

ze swoich świętości każdy płomień

jak święta woda, która wylewa się z kobiet,

które nie pamiętają żadnego ze wspomnień,

aby poprowadzić nas ku Ziemi Stworzeń.

Na środku ziemi jedno gniazdo,

jego magiczne gałęzie potrafią przemieniać płomienie

i rozpocząć święte prawo każdego z nas.

VI

Uważaj zawsze na siebie,

na tę ziemię,

bo chciałbym choć raz

stać się na niej Twym Cieniem.