Mityczny pasterz

Mityczny pasterz, który bierze się z myślenia filozoficznego o pierwszym duchu, ze słowa o mitycznej ziemi i wiekuistej krainie, z filozofii o pasterzach, których filozoficzne życie odpowiada temu, co oznaczają mityczne czasy lub pierwsze czasy, czy tak rozumiana mityczna ziemia, a przez to także zwierzęta, jak i taka mityczna filozoficzność, która odpowiada pojawieniu się po raz pierwszy mitycznych filozofii o zwierzętach oraz takiego filozoficznego życia ludzi.

Mityczny pasterz jest osobą, która żyje w sposób filozoficzny dokonując takich wyborów, które tłumaczą go jako filozoficznego pasterza płomienia, za sprawą którego dokonuje filozoficznych wyborów, próbując na przykład ponieść płomień mitycznej ziemi zwierząt, jak i zaprowadzić ich obiecane królestwo pomiędzy ludźmi. To co pierwsze sprawia, że myślenie o mitycznym pasterzu zaczyna dotyczyć również rozumienia mitycznej ziemi jak tej, na której wydarza się to, co najważniejsze, co dla mitycznego pasterza oznacza także czuwanie nad tym mitycznym, filozoficznym płomieniem, który bierze się z samego czuwania nad ziemią.

Mityczny pasterz jest nim, gdyż doznaje tego, co mityczne przez swoją filozoficzność, jaką jest jego płomień, jaki pojawia się i prowadzi go ku mitycznej ziemi, na której pojawiają się zwierzęta i w sposób natchniony śpiewają, mówiąc o tym, co, lub w jak filozoficzny sposób, czują. Jest to jak mityczna pora, w której wydarza się cudowna melodia nocy, filozofią mitycznego pasterza, który wyraża wobec zwierząt ich mityczność oraz zaprowadza ich królestwo.

Filozofia myślenia o mitycznym pasterzu jest znaczeniem, które odnosi się wobec ziemi, tego, co jest myśleniem o niej w sposób bycia mitycznym pasterzem, czy właśnie takiej filozoficznej funkcji wobec ziemi, co sprawia, że pasterz jest kimś, kto staje się opiekunem ziemi, czy takim mitycznym jej piastunem, a niesie to także znaczenie filozoficzności jako cechy tego, co mityczne.

Mityczny pasterz jest antropologicznym opiekunem, piastunem mitycznej ziemi, która przez to staje się mityczna, że osiąga swoją filozoficzność przez dostąpienie płomienia pierwszego ducha. Mityczny pasterz jest zatem filozoficzny, gdyż wyraża wobec zwierząt swoją mityczność, jak i ich mityczność, zaprowadzając sobą mityczny płomień, a pomiędzy nimi poczucie, że czuje w ten sam filozoficzny sposób co one, rozumiejąc to, co jest mitycznością wobec zwierząt. Mityczny pasterz jest antropologicznym pasterzem, gdyż znaczenie to odnosi się do pojęcia mitycznej ziemi, a zarazem mityczność wyraża poznanie rzeczywistości antropologicznej, prowadząc takim myśleniem ku obrazowaniu filozoficzności ziemi, jako mitycznej ziemi.

***

Czerwony płomień wieszcza, jego mityczna ziemia.
Wieszcz jako czerwony płomień ziemi.
Czerwony kolor to kolor wieszcza, on jest mitycznym płomieniem ziemi.
Być czerwonym płomieniem ziemi czyli jej czerwienią.
Czerwień wieszcza to jego mityczna ziemia.
Zwierzęta są dziećmi ziemi, ich płomień to czerwień ziemi.
Wieszcz jestem płomieniem swoich zwierząt, kiedy jest czerwienią ziemi.
Zwierzęta są czerwienią ziemi.
Przeznaczenie ludzi i ziemi jest mitycznym przeznaczeniem
jak dzisiaj filozoficzność wskazująca drogę,
jak kiedyś obiecana kraina,
mityczna poezja, filozoficzny śpiew i cuda.
Zwierzęta są dziećmi ziemi.
Mityczne przeznaczenie jest mityczną ziemią,
której szukają też ludzie, jak i wyobrażenia o cudownych czasach.
Przeznaczenie, które jest płomieniem,
jest czerwienią, jaka staje się cnotą mityczności.
Zwierzęta są dziećmi ziemi.
Należy się im imię ziemi.
Zwierzęta są płomieniami mitycznej ziemi.
Zwierzęta są płomieniami przeznaczenia.

***

Kiedy do ptaków przychodzi Mityczny,
pragnę, aby stawało się nadal pragnieniem
pozyskiwanie złota
jako cudownej melodii poezji.

W ich mitycznej świątyni ciszy
i wysłowienia, czym każdy z płomieni
rozpoczyna się prawda
o ich cudownej melodii,
która jest filozoficznym
królestwem pierwszego ducha.

Kiedy chóry ptaków przyjmują mnie
cudowną melodią, wypowiadam ich imię,
przeżywając głęboką więź,
idąc drogą w ich Wiekuistym lesie,
który wydarza się poprzez
myślenie o mitycznym królestwie zwierząt.

Kiedy chóry ptaków przyjmują mnie,
mitycznie upadam na kolana
i przeżywam poezję,
jakby zapraszały mnie,
gdy proszę o przyjęcie
i wysławiam ich mityczność.

Jakby rozpoczynała się mityczna historia
o cudownym królestwie,
w którym melodia poezji
staje się prawdziwa,
a zwierzęta wyrażają swą mityczną wolę.

Obiecana historia
przez melodię,
która oznacza
to, czym wołanie
jak chóry ptaków,
które rozpoczynają
mityczną poezję.

Obiecana historia
przez melodię,
która jest mitycznym królestwem
ludzi i zwierząt,
gdy rozpoczyna swoją drogę
Mityczny, który pada na kolana przed ptakami
i śpiewa do nich,
a one odpowiadają,
przyjmując go chórami
do mitycznego królestwa Wiekuistego lasu,
gdzie rozpoczyna się jego historia i harmonii ptaków,
ich mityczności, która jest prawdziwa
i prowadzi ludzi
ku rozpoczęciu czasów,
kiedy pierwszy duch
jest pozyskiwany
dla filozoficzności zwierząt
i ich mitycznej ziemi.

Dla zwierząt,
które pragną cudownej melodii,
aby ich rzeczywistość wielokrotnych struktur
i wołanie o ludzi
przypominało o pierwszym duchu.

Jak historia Mitycznego,
który rozpoczyna cudowne dzieje
zwierząt i ludzi.
Pada na kolana przed ptakami
i śpiewa do nich,
a one przeżywają to
i czują cudowną melodię.

Ich obiecana historia
wobec ludzi to miłość,
a wobec innych zwierząt
magiczne dzieje.

Jak lud, który woła o mityczną ziemię,
kiedy harmonia pojawia się w tym samym momencie
i wskazuje na piękno nocy,
która jest pierwszym półksiężycem
i gwiazdami nad przełęczą.

Jak lud, który woła o pierwszego ducha myszy
i ich mityczną ziemię,
kiedy promień pojawia się w tym samym momencie
jak natchnienie poezji,
które jest nawiedzeniem ducha.

Obiecana pora, kiedy pierwszy duch jest nocą.
Mityczny budzi się w Wiekuistym lesie,
gdy cienie padają na rozkwitające płatki
jak jaśnienia kwiatów, poniżej których leżą
wiekuiste kamienie i Mityczny, i jego szaty z wyobrażenia.

Jak wołanie zwierząt
i przeżywanie harfy pasterza,
który w sposób cudowny je nawiedza
jak mityczny promień, który pojawia się w tym samym momencie.

Cudowna melodia poezji Mitycznego
prowadzi je ku niemu.

Kiedy mityczna pora jest obiecana
zwierzętom w sposób filozoficzny.

Kiedy cud mitycznej ziemi
wydarza się nocą.

***

Jak na mitycznej harfie grana melodia,
która ma w sobie odbicie promienia,
tak filozoficzne imię ma w sobie odbicie mityczne,
gdy znaczy mądrość księgi
jak Starzec, którego imię wypowiadane cudownym dźwiękiem
mówi o miłości ludzi wobec siebie,
która niesie złoto poezji i obiecane życie.

***

Jak odwrócony taniec,
który jest czarną gwiazdą
mitycznego upiora,
jaki w cudowny sposób
staje się pasterzem,
aby nieść to, co mityczne
w noc księżyca,
gdy ciemność przemawia
o tym, co nieumarłe,
a niosące cudowną noc,
obiecaną porę,
kiedy przebudzi się z mroku
i rozpocznie życie, w którym czar
przemienia się w sposób
pociągnięcia dłoni i palców skrzyżowanych w znak tajemnicy,
pod którą w tym samym momencie
pojawia się przemieniający cień.

***

W mityczną noc wołanie zwierzęcia,
które odpowiada na uniesienie, przeżywanie
jako pierwsze z uczuć, które jest
szukaniem światła nocy,
które mówi o wiekuistym cieniu,
w jakim wydarza się natchnienie Mitycznego,
który prowadzi zwierzęta ku cudowi.
Pośród nimi rozpoczyna się jego magiczne życie.

Nocą pierwszego ducha
wymawiane jest imię mitycznej ziemi,
która staje się pierwsza
jak cudowna melodia pojawia się w tym samym momencie.

Wołanie zwierzęcia jest wyrażeniem mitycznej więzi,
która jest uczuciem, jakie wydarza się w tym samym momencie
i jest nocą jego przebudzenia.

Kiedy wołanie zwierzęcia wyraża przeżywanie nocy
i uczucie, że jego ziemia jest mityczną,
podchodzi do Mitycznego tej samej nocy,
kiedy wydarza się cudowna melodia,
która po raz pierwszy przemienia
i rozpoczyna magiczne dzieje.

Zwierzę staje się synem-śmiercią Mitycznego
i wyraża jego obiecany czas,
w którym rozpoczął filozoficzne dzieje
i odnalazł noc, w której wydarzyło się
to, co pierwsze i mityczne.

Zwierzę jest synem-śmiercią Mitycznego
i jest wyrażeniem mitycznej ziemi,
która jest cudowną dla zwierzęcia i poprzez nie.
Mityczna ziemia jest zatem mityczną,
gdyż wydarzają się na niej jego mityczne dzieje.

***

Jak szata, która jest cieniem,
rozkwitającym jak kwiat
pierwszym duchem,
królem ziemi,
stąpającym jak po złotym wietrze
mitycznej ziemi,
która jest jego królestwem cieni.

***

Każdy cud jest złotem poezji,
gdy choć jedno zwierzę przyleci
i wskaże, co filozoficzne pasterzowi płomieni,
gdy wydarza się cud cieni,
gdy pierwszy mityczny duch
staje się płomieniem ziemi.

***

Cienie są pierwszym oddechem
czarnej gwiazdy,
która wydarza się w noc mitycznej przemiany,
gdy zwierzęta ożywają
i stają się filozoficzne
jak pora ich magicznych dziejów,
które są cudowną melodią
rzeczywistości mitycznego króla cieni.

***

Jak mityczna ziemia
króla cieni, którego noc
zwierząt wybrała synem,
królem ziemi,
płomienia śmierci i cieni,
który jest filozofią o mitycznym,
pierwszym duchu ziemi.

***

Pozyskanie cienia jest głębią filozoficzną,
która wydarza się poprzez mityczne przeżywanie,
gdy pierwszy duch jest widzialny
jak mityczny płomień -
cień, który pojawia się w tym samym momencie.

***

Nocą, porą przeżywania
jak mityczna filozofia cienia,
której cud rzeczywistości
jest pierwszym duchem.