Mateusz Zeniuk

***

Jak mrówki, które wydają dźwięk,

jak i pokazują-puszczają ducha z czółek,

jakby białą kulkę i czekają,

aż ludzie zaczną przynosić im

pożywienie, jakby pierwszy duch

był świątynią ludzi.

***

Zwierzęta, które są głosem pierwszego ducha,

jak wyobrażenie o moim marzeniu,

którym jest lot owadów i ptaków,

ich melodia, którą niesie wiatr.

Prawdziwy głos, który mnie zawołał,

aby to, co widzącego, było zaklęte,

gdyż wtedy wydarza się prawdziwy płomień

i staje się to, co nieznane odkrytym,

a prawda wypowiedziana,

choćby zaklętą mową ptaków,

a na pewno krzykiem zwierzęcia,

przenosi się na papier, na słowa.

Jak wyobrażenie o moim marzeniu,

którym jest tamta świątynia

ludzi, którzy szukają stopni prowadzących

do świata tajemnicy, do której mają prawo,

kiedy wypowiadają płomień uniesienia mitycznego,

którym jest przypomnienie sobie

o zasadzie i wspomnieniu.

Jest nim słowo, które było pierwsze i cień.

Podobnie jak światło, które wydarza się

w sposób pierwszego artysty, który powstaje z cienia,

jak wtedy, gdy ujrzałem złudzenie,

które przejęło mnie uczuciem,

że duch jest zmienną formą,

jakby mógł wstawać

ze słońcem, na mitycznej ziemi,

wyspie lagunie, gdzie pojawia się mityczny, pierwszy duch.

I kłaść się spać jako cień poety,

który zapomina, czym pierwsza gwiazda

i wierzy w mitycznego ducha Jehowy i zwierząt.

Przez to jego oczy świecą się

płomieniem każdego zwierzęcia.

Jak czarny płomień proroka,

który jest płomieniem Jehowy,

tak samo zwierząt płomieniem

jest płomień czerni,

gdyż zwierzęta mówią prawdę

i czynią płomień mityczny

jak zielony liść,

który ma swoje prawo.

Tak samo ptak

czyni płomień mityczny

swoim śpiewem

i jest pierwszym duchem.

Moim marzeniem jest głos tamtej świątyni,

który to głos staje się jakby pierwszym duchem,

podobnie jak głos zwierzęcia,

jaki niesie się jeszcze z większej oddali.

Jakby zaklęta mowa zwierząt

mogła być wyrażeniem słabnącego płomienia

lub ukoronowaniem nocy, koroną z cienia,

która jest jak płomyki czerni,

które rozkwitają jak wiedźma

i jest prawdą także mityczna laguna. 

Wchodząc dziś do lasu, który pod wpływem mitycznego uniesienia staje się Wiekuistym lasem, usłyszałem ptaki, które jakby zapytały mnie, przypomniały o obietnicy złożonej im w mityczną noc. To, czym są uczucia zwierząt i pamięć tego, co mityczne, czyli nocy, która rozlewa się płomieniem proroka i dotyczy zwierząt, jest dla mnie bardzo ważne, zapragnąłem podzielić się tym z Wami. Moim zdaniem wola zwierząt jest mityczna i dotyczy tego, czym jest noc proroka, noc mitycznej ziemi, która dotyczy zwierząt, ale także i ludzi, którzy w tej mitycznej woli zwierząt występują jako ci, którzy usłyszeli Głos i za nim poszli. Właśnie to jest mityczną melodią. To mówią zwierzęta w Wiekuistym lesie – zaczynają przypominać o mitycznej obietnicy złożonej im jako ludzie. Ludzie, którzy zaczynają pytać o swoje mityczne przeznaczenie. To zwierzęta zostały wybrane przez Głos, aby nieść im to, czym jest mityczna rzeczywistość boga i zwierząt i ludzi. Chcę, aby każdy, kto wierzy w to, co mówię, miał pełną świadomość tego, że w Wiekuistym lesie zwierzęta zaczynają pamiętać, co działo się wcześniej, zaczynają pamiętać mityczny płomień, który potrafią wyrazić, zaczynają pytać, zaczynają być wobec ludzi jako gwiazda mitycznej rzeczywistości płomieniem czegoś, co jest prawdziwe. One wymagają od nas tego, czym jest mityczny Głos, za którym się podąża. One wymagają mitycznej obietnicy i mitycznego ducha, wypuszczanego dla nich, natchnionego. One wymagają, aby Głos nas karmił, abyśmy my zaczęli karmić je ze względu na Głos, który dopiero usłyszymy, ze względu na Głos, który usłyszymy.