Chciałbym podzielić się z Wami moimi mitycznymi naukami o zwierzętach w ogrodzie Eden, które są stworzone i mityczne jak Wiekuisty Duch. Chciałbym, aby każdy z Was odnalazł ich mityczność w Świątyni Zwierząt i poznał jej nauki.
Najważniejsza jest świętość zwierząt i ich niezabijanie przez ludzi.
Moje mityczne uczucia, które jakby natchnione mówią, że uniesienie, którego doznałem, było mityczną drogą ku krainie, gdzie wydarza się alleluja ludzi i zwierząt oraz mitycznego ducha, którym jest Wiekuisty w swej niematerialnej formie, jaki prowadzi także ku mitycznej rzeczywistości ludzi, krainie mitycznej miłości ludzi wobec siebie, a w tym mitycznym dziejom ich, jakie wydarzają się w czas, w godzinę, w porę mitycznej nocy, gdy zwierzęta wybiegają do mnie, gdy spotykamy się, jak wobec mitycznego ducha wiekuistego.
Moje głebokie uczucia, które są prawdziwe tak, że pragnę dzielić się nimi, pozwalają myśleć o tym, co mityczne i filozoficzne - jak święty lud, mityczne plemię - lub mityczne królestwo zwierząt i mityczne dzieje ludzi, które dotyczą także zwierząt i miłości wobec nich jak do wiekuistego, mitycznego ducha.
Mityczne królestwo zwierząt jest mitycznymi naukami Boga w ogrodzie Eden o tym, aby kochać zwierzęta za to, że były mityczne, za to, że ich mityczna mowa była mitycznym słowem, które było pierwsze.
Jedną z nauk jest właśnie nauka o mityczności zwierząt, czyli ich stwórczym pochodzeniu oraz ich filozoficznym istnieniu, wobec którego jesteśmy w doznaniu mitycznego uniesienia. Jest mowa o tym, że zwierzęta mówią. Jest to mityczna mowa zwierząt, która świadczy o ich świętym pochodzeniu - Wiekuistym. Zatem nie można ich zabijać. Niosą w sobie Mitycznego Ducha, który je napełnia mityczną porą, gdy gwiazda nocy staje się wiekuistym światłem i rzeczywistość ożywa w sposób mitycznego rozwitu - mitycznej filozoficzności jak ukłon ku Ziemi, który w sposób uniesienia mitycznego jest Wiekuistym Duchem, oddaniem jego mitycznego płomienia.
Świątynia Zwierząt, która jest wolą Wiekuistego Ducha i niesie poznanie mitycznej filozoficzności zwierząt, jest purpurą mądrości, mitycznymi szatami, pierwszym słowem o mitycznych zwierzętach, jakie wypowiada Wiekuisty, aby się stało.
Jedną z nauk Świątyni Zwierząt jest mityczna filozoficzność wobec ich wiekuistego stworzenia, która nakazuje chować je. To dlatego też nie zabijać. Gdyż dotyczy to wiekuistości ich świątyni, która jest ich zarazem mitycznością. To dlatego kłaniają się przed Wiekuistym Duchem.
To Zwierzęta zostały wybrane przez wiekuistego Boga, abyśmy najpierw dojrzeli w nich stworzenie, poprzez ich mityczność, która jest śwętością - ożywioną, wiekuistą mitycznością.
Chciałbym, aby każdy z Was wiedział, że mają one swojego mitycznego pasterza, który wyraża się w formie mitycznego podmuchu wiatru w ogrodzie Eden - Wiekuistego Ducha. Jest to jak Duch lasu pasterz Wiekuistego Lasu, gdzie wydarza się prawdziwe uniesienie, mityczna rzeczywistość.