Mateusz Zeniuk

Kot, który szedł za mną,

w połączeniu myślami z ludzkim językiem

lub będąc pod jego wpływem,

jakby niósł się marzeniami, mityczną poświatą,

jakby natchniony magią, uniesieniem, 

co pozwala na cudowne zdarzenie,

powtórzenie w tym samym momencie. 

Był obdarzony filozoficzną podświadomością.

Przemknął, kątem mojego oka,

lecz czuł-wiedział, kiedy go zauważałem,

że przebiega obok mnie,

choć trwało ułamek sekundy

mijanie mnie, jakby dawanie znać, 

zarazem podświadome mówienie do mnie,

podążając za mną,

że poznaje mnie i widzi.

Jego oczy rozbłysły

w sposób mitycznej krainy,

poprzez uczucia, magicznie.

Jakby noc była nawiedzona

i należała do niego,

kiedy tchnął mnie,

abym rozświetlił się pierwszym duchem,

a on mógł przemówić ludzkim głosem

na rozpoczęcie cudownych czasów,

kiedy zwierzęta są rozumiane,

a ich krzywda ma swoją tajemnicę i znak.

Jakby noc była nawiedzona,

a jej cień odbity, rozlewał się

mitycznie, w wydłużony sposób.

Jak stworzenie, natchnione

zaczął mówić do mnie,

ponosząc magiczne złudzenie,

że wie, jak bierze się ono, 

że pamięta magiczne wrzeciono,

które rozpocznie się w sposób stworzenia

nawiedzoną nocą mitycznej przemiany,

kiedy ludzie podążą za zwierzętami. 

Ołtarz przemiany

Ołtarz przemiany, mityczne odbicie zwierząt,

które dzięki ludziom zaczęły śpiewać

melodiami gwiazd mitycznej ziemi,

kiedy ludzie rozpoczęli życie z Nimi.

Ołtarz przemiany, kiedy obiecana melodia zwierząt

staje się promieniem-piorunem, tchnieniem

ludzi, którzy odnaleźli w swoim odbiciu przemianę,

dzięki której rozpoczęli życie mityczne i obiecane.

Ołtarz przemiany, który pojawia się nocą,

kiedy rozpoczynają się pierwsze nauki o zwierzętach,

ich cudownej nocy, kiedy wydarza się magiczna przemiana

ludzi, którzy stają się pierwszym duchem zwierząt.

To noc ludzi przybiera mityczny znak,

kiedy zwierzęta spotykają się z nimi.

To czas pierwszych nauk o cudownych zwierzętach

mitycznych, pierwszych ludzi,

którzy poznali poezję każdego światła i wszystkich cieni

zwierząt, które od tego czasu są z nimi.

Ołtarz przemiany, ołtarz ich głosu,

kiedy przemieniają się, mówiąc do człowieka

w sposób mitycznej melodii,

która jest harfą rzeczywistości.

Zaczynają mówić i dawać o sobie znać

człowiekowi poezją cudowną o tym,

co obiecane mitycznym zwierzętom i ludziom.

Pod mitycznym słupem pierwszej gwiazdy.

Ołtarz przemiany, cudownego mówienia zwierząt,

które śpiewają melodię o cudownym życiu zwierząt i ludzi,

Przemieniona

Wieszczka, której mityczne odbicie widzę

zawsze, patrząc na nie, przez każdą chwilę.

Przemienia mnie wtedy, gdy na pamięć

uczę się go, przemieniając na śmierć

jej mityczny cień i zaciemnione oblicze.

Przemieniający cień widząc na twarzy,

czując odbicie wieszczki, jej przemianę.

Ta melodia nocy, magiczne oczy,

gdy mityczna i przemieniona wypuszcza pierwszego ducha.

Jej cień jest jak szkoła złudzeń.

Pierwsza Matka, przemieniona Wieszczka.

***

Mitycznych Polan melodia,

która przejmuje cień i rozkwita.

Powtarzana w sposób mityczny,

przez każdego,

po kolei,

niesie blask,

mityczne światło,

które rozpoczyna

w tym samym momencie

magiczny świat,

z którego bierze się

mit i jego blask.

Melodia powtarzana

w sposób uniesienia

ludzi, których serca

są otwarte na cudowny mit,

ma w sobie magiczne właściwości.

Melodia powtarzana

w sposób magiczny 

jest uniesieniem,

dzięki któremu rzeczywistość

staje się przemieniona.

Taka, jak cudowna melodia

mitycznej pieśni, natchniona,

w ruch, mityczny stan

jakby wprawiona.